Column: God houdt toch van ons

Rationeel ja, maar emotioneel bleek het de afgelopen week toch een ander verhaal. Na de twee natste jaren achter elkaar ooit gemeten, en twee jaar hopen op een beetje droogte, stortten we ons pardoes in de droogste start van de lente ooit gemeten. We vallen van het ene extreem in het ander, waarbij voor de akkerbouwer op klei ‘te droog’ toch vaak beter is dan ‘te nat’.

Buien

In dit geval hebben wij geprofiteerd van de vroege begaanbaarheid van onze akkers en hadden wij half maart al bijna al onze gewassen gezaaid. Ergens in de weken erna een mooi buitje regen eroverheen en op naar een goede start van het jaar. Dat buitje werd elke keer wel voorspeld, maar of het viel helemaal niet, of het trok ten zuiden (langs de stuwwal) of ten noorden (langs de Waal) aan ons voorbij. Deze week moest het dan toch echt gaan gebeuren, met afgelopen zaterdag regen voorspelt en vanaf dinsdag veel meer. Maar zaterdag ging het ook ‘mis’.

Tuinder Eline stuurde vanuit Nijmegen (10 kilometer west van hier) nog een filmpje van uitbundig vallende regen. Dit keer zagen we de bui op nog geen kilometer ten westen van ons voorbij trekken. Bij ons op de velden viel nog niet eens 1mm. Ook dinsdag leek buienradar wel een spelletje met ons te spelen, om het kwartier wisselde de voorspelling van 10mm naar 0mm naar 10mm naar 0mm. Uiteindelijk leek het 0mm te worden. De eerste grote buien die ten oosten langs ons heen trokken.

Regendans

En dan treed toch de vertwijfeling toe en daarmee komen de vragen: ‘hebben we dan toch slechte karma?’ en ‘waarom valt er 360 graden om ons heen regen maar wordt het ons niet ‘gegund’?’ of ‘Hadden we toch ergens anders de boerderij moeten beginnen?’ Partner Claudi hoort het allemaal geduldig aan en suggereert dat ik mij misschien nog meer moet bekwamen in de acceptatie van zaken waar ik toch niets aan kan veranderen. Maar ze voelt wel met me mee en zegt tegen onze zoon „kom Lesse, we doen met papa een regendans.” En zo sta ik dinsdagmiddag in de woonkamer ‘heya, heya, heya’ roepend wild te dansen en te springen terwijl ik uit het raam het hard zie regenen in Duitsland.

Dan gebeurt er voor mijn gevoel toch opeens een klein wonder. Nog geen 20 minuten later draait de wind en komen er opeens niet eerder voorspelde rode vlekken op buienradar aanwaaien vanuit het westen. De regen begint langzaam op het dak te tikken en zwelt rustig aan tot een heerlijke gekletter. Buiten snuif ik de geur in mij op van regen op het droge landschap (petrichor genaamd). Een diep gevoel van blijdschap borrelt op. Als ik aan dit woordeloos gevoel woorden zou moeten hangen, dan zou dat zijn: „God houdt toch van de Biesterhof!”

Inmiddels hebben we over de afgelopen dagen 23 millimeter regen ontvangen en mag het zonnetje wel weer gaan schijnen. Ik voel me als ‘rationeel mens’ ook wat ongemakkelijk met dat gevoel wat ik zo sterk ervoer en weet niet helemaal wat ik ermee moet. Voor nu geef ik het maar even een plekje met de gedachte dat misschien in ieder mens wel iets van religie schuilt.